Mam na imię Kasia, mam 35 lat i jestem mamą dwóch chłopców, bliźniaków, którzy są dla mnie całym światem… Marcel i Tymuś urodzili się w 2016 roku. Kiedy chłopcy mieli trzy lata, okazało się, że mam raka piersi…
Nowotwór piersi lewej – usłyszałam w kwietniu 2019 roku… Przed chwilą byłam zdrową, młodą mamą, pewną, że czeka mnie jeszcze wiele szczęśliwych lat, podczas których będę widzieć, jak moje bliźniaki dorastają… Nie myślałam o chorobie, o zagrożeniach. Tymczasem okazało się, że jestem śmiertelnie chora. Zaczęłam walkę o życie.
Niestety, nowotwór, na który choruję, okazał się być typem potrójnie ujemnym… Najbardziej złośliwym typem nowotworu piersi. Mimo złych prognoz wiedziałam, że nigdy się nie poddam i że muszę wygrać tę walkę. Mam cudownego męża, dwójkę wspaniałych dzieci. Marcel i Tymuś mają dopiero 5 lat, bardzo potrzebują mamy. Mam dla kogo żyć i snuć plany na przyszłość. Przede mną, nami całe życie…
Jestem po operacji wycięcia guza… Niestety, doszło do wznowy, nowotwór zaatakował z podwojoną siłą. Od lutego 2021 roku przyjmuję chemioterapię… Chemia to bardzo ciężkie leczenie -niszczy nie tylko komórki nowotworowe, ale też i te zdrowe. Wielokrotnie czuję się po niej źle, dlatego robię, co mogę, aby wzmocnić organizm. Oprócz leczenia konwencjonalnego stosuję również metody wspomagające leczenie oraz przyjmuję suplementy – wszystko po to, by dodać sobie sił, nie tylko do walki z rakiem, ale również do codziennego życia.
W kolejny Nowy Rok wchodziłam z tym samym życzeniem, które mam od dwóch lat – aby był tym, który przyniósł upragnione zwycięstwo w walce z rakiem i zdrowie. Niestety, czekał mnie kolejny pojedynek… Uporczywe bóle głowy nie zwiastowały nic nowego. Okazało się, że to przerzut do mózgu… Szok, strach i natychmiastowa operacja. Operacja się udała, jednak przed nami ciągła walka…
Ciągłe wlewy dożylne i suplementacja pozwoliły mi przetrwać wyniszczające leczenie w dobrej kondycji… Niestety koszty, jakie ponosiliśmy przez dwa lata, po prostu nas zadłużyły. Terapie wspomagające leczenie nie są refundowane i pokrywaliśmy je z własnych środków oraz dzięki pomocy rodziny. Niestety, przyszedł moment, w którym jesteśmy już pod ścianą i dlatego muszę zwrócić się do Was o pomoc.
Wierzę, że rozdział pod tytułem „rak” będzie kiedyś tylko wspomnieniem… Patrzę na twarze swojej rodziny i wiem, że muszę dla nich walczyć i wygrać. Jestem potrzebna dzieciom, chcę wyzdrowieć i żyć. „Nie mamy wszystkiego, ale mamy siebie nawzajem i to jest wszystko, czego potrzebujemy…”
Proszę, pomóż mi wygrać tę walkę.
Kasia
